به نقل از «طرفداری»

چهره های سال| 13- علیرضا یوسفی؛ تالاخادزه، من اینجام!

تاریخ انتشار: ۷ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۰۷۳۰۸

در سال 1401 چند چهره ورزشی بیشتر از بقیه درخشیدند تا پرچم ورزش بالا باشد.

بررسی ورزش ایران در سالی کهنه از قاب تاریخ سازان خواندنی است.

به گزارش طرفداری؛ دسته فوق سنگین وزنه برداری جهان مهمترین دسته این رشته محسوب می شود که از دیرباز در تیول قدرت ایرانی ها قرار داشته. دسته ای خاص که اعتبارش را از یکی از سه گانه های شعار المپیک یعنی «قویتر، بالاتر و سریعتر» وام می گیرد و با توجه به جنس رشته وزنه برداری نیز اهمیت وافری دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این دسته همیشه جولانگاه ستارگان ایرانی بوده. از حسین رضازاده که نزدیک به 3 دهه خودش و رکوردهایش دست نیافتنی بود تا بعد از او که شمایل قهرمانی را به بهداد سلیمی و سجاد انوشیروانی داد و در ادامه سعید علی حسینی پرچمدار شد و حالا نوبت به علی داوودی رسیده.

با این وجود ظهور یک افسانه زنده و یک غول گرجی به نام لاشا تالاخادزه سبب شده تا فعلا پرچم وزنه برداری فوق سنگین در سیطره رقیب باشد اما وزنه برداری ایران برای پایان دادن به سیطره غول گرجی و شکستن هیمنه اش، چشم به یک ستاره تازه از گرد راه رسیده دارد. ستاره ای که از همان دوران کودکی و نوجوانی یک استعداد ناب بود؛ زمانی که در 15 سالگی در المپیک نوجوانان 2018 در آرژانتین موفق شد مدال طلای فوق سنگین را با اقتدار به سینه بزند. علیرضا یوسفی حالا و در عنفوان جوانی بیشتر از همیشه به لاشا نزدیک شده، چه از منظر کیفی و چه از نظر چهره! او ستاره ایست که رسانه های خارجی اعتقاد دارند یک ژن پنهان اسکاندیناوی دارد چرا که چهره اش این باور را ایجاد کرده.

او سال گذشته و در رقابتهای جهانی ازبکستان در حضور افسانه گرجستانی وزنه 245 کیلو را بالای سر برد تا موی دماغ لاشا شود و ثابت کند که از رگ گردن به او نزدیکتر است. ستاره تازه از گرد راه رسیده در ابتدای سال کهنه این انگاره را دوباره ثابت کرد؛ در یونان و در رقابتهای وزنه برداری جوانان قهرمانی جهان. علیرضا با رکورد ۱۷۷ یک ضرب، ۲۳۹ دوضرب و مجموع ۴۱۶ کیلوگرم، علاوه بر کسب 3 مدال طلا ناب، رکورد دوضرب جوانان جهان را یک کیلوگرم ارتقا داد و دوباره برای لاشا از راه دور خط و نشان کشید. او مسابقات جهانی کلمبیا را بواسطه مصدومیت کمر و کتف از دست داد اما صدای پایش بیخ گوش ابرستاره وزنه برداری جهان به گوش می رسد. صدای پایی که هر روز نزدیکتر می شود تا خیلی زود به سلطه تالاخادزه پایان دهد. خیلی زودتر از حد تصور، شاید در پاریس 2024.

 

اخبار داغ

خط و نشان حسین طیبی برای بارسلونا اولین و آخرین تغییر موی خاویر زانتی به خاطر آرژانتین پنج گل در ۵ بازی؛ آیا آلمان مهره گمشده خود را پیدا کرده است؟ منچسترسیتی چگونه می تواند بایرن مونیخ را شکست دهد؟ (کارتون) کاپلو: به برلوسکونی گفتم رونالدو مناسب میلان نیست، فردا خریداری شد

منبع: طرفداری

کلیدواژه: وزنه برداری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۰۷۳۰۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اگر فضا پر از ستاره است پس چرا اینقدر تاریک است؟!

مردم می‌پرسند چرا فضا با وجودی که پر از ستاره هاست، اما تاریک است. این سوال نام خاصی دارد؛ «پارادوکس اولبرس». پارادوکس اولبرس نام یکی از پارادوکس‌های معروف است که نخستین بار توسط هاینریش البرس در سال ۱۸۲۳ پرسیده شد. صورت کوتاه این پارادوکس چنین است: «چرا آسمان شب تاریک است؟»

به گزارش «زی‌سان» به نقل از راز بقا، ستاره شناسان تخمین می‌زنند که حدود ۲۰۰ میلیارد تریلیون ستاره در جهانِ قابل مشاهده وجود دارد. بسیاری از آن ستارگان به روشنی یا حتی درخشان‌تر از خورشید هستند. بنابراین، چرا فضا با این همه نور خیره کننده پر نمی‌شود؟

مطالعه ستارگان و سیارات دور به ستاره شناسان کمک کرده تا بفهمند چرا فضا تا این حد تاریک است.

احتمالا حدس بزنید که این اتفاق به این دلیل است که بسیاری از ستارگان در جهان دور از زمین قرار دارند. البته این درست است که هر چه ستاره دورتر باشد، درخشش ان کمتر است– ستاره‌ای که ۱۰ برابر دورتر است، ۱۰۰ برابر تیره‌تر به نظر می‌رسد. اما این تمام پاسخ نیست.

یک حباب را تصور کنید

برای لحظه‌ای وانمود کنید که کیهان به قدری پیر است که نور ستارگان به اندازه کافی زمان داشته تا به زمین برسد. در این سناریوی خیالی، تمام ستارگان جهان اصلاً حرکت نمی‌کنند.

حباب بزرگی را تصور کنید که زمین در مرکز آن است. اگر قطر حباب حدود ۱۰ سال نوری بود، حدود ۱۲ ستاره را در خود جای می‌داد. البته، در فاصله چند سال نوری از زمین، بسیاری از آن ستارگان بسیار کم نور به نظر می‌رسند.

اگر قطر حباب را تا ۱۰۰۰ سال نوری، سپس به ۱ میلیون سال نوری و سپس ۱ میلیارد سال نوری بزرگ کنید، دورترین ستاره‌های درون حباب کم‌نورتر به نظر می‌رسند. اما ستاره‌های بیشتری در داخل حباب بزرگتر و بزرگتر وجود خواهند داشت که همه آنها نور را منتشر می‌کنند. حتی اگر دورترین ستاره‌ها کم نورتر و کم نورتر به نظر می‌رسند، تعداد آنها بسیار بیشتر خواهد بود و کل آسمان شب می‌بایست بسیار روشن به نظر برسد.

سن مهم است

در تصویر حباب خیالی، این پیش‌فرض را داشتید که ستاره‌ها حرکت نمی‌کنند و جهان نیز بسیار پیر و قدیمی است. اما جهان تنها حدود ۱۳ میلیارد سال سن دارد.

اگرچه این زمان از نظر انسانی بسیار طولانی است، اما از نظر نجومی کوتاه است. به اندازه‌ای کوتاه است که نور ستارگان دورتر از حدود ۱۳ میلیارد سال نوری هنوز واقعاً به زمین نرسیده است؛ بنابراین حباب واقعی اطراف زمین که شامل تمام ستارگانی است که می‌توانیم ببینیم، تنها تا حدود ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین گسترش یافته است.

اگر فقط ستاره‌های درون حباب را در نظر بگیرید آنها برای پر کردن تمامی خطوط دید کافی نیستند. البته، اگر به برخی از جهت‌ها در آسمان نگاه کنید، می‌توانید ستاره‌ها را ببینید. اگر به بخش‌های دیگر آسمان نگاه کنید، هیچ ستاره‌ای را نمی‌بینید. به این دلیل که در آن نقاط تاریک، ستارگانی که می‌توانند خط دید شما را پر کنند بسیار دور هستند و نور آنها هنوز به زمین نرسیده است. با گذشت زمان، نور این ستارگان دورتر، زمان بیشتری خواهد داشت تا به زمین برسد.

تغییر داپلر

ممکن است بپرسید که آیا آسمان شب در نهایت به طور کامل روشن می‌شود یا نه؟ اما موضوع چیز دیگری را به ذهن متبادر می‌کند که در ابتدای نوشته تصور کردید: اینکه همه ستاره‌ها حرکت نمی‌کنند. جهان در واقع در حال انبساط است و دورترین کهکشان‌ها با سرعتی نزدیک به نور از زمین دور می‌شوند.

از آنجایی که کهکشان‌ها به سرعت دور می‌شوند، نور ستاره‌های آنها به رنگ‌هایی تبدیل می‌شود که چشم انسان نمی‌تواند ببیند. این اثر «تغییر داپلر» نامیده می‌شود. بنابراین، نور ستارگان حتی اگر زمان کافی برای رسیدن به زمین داشته باشد، باز هم نمی‌توان نور دورترین ستاره‌ها را با چشمان خود دید و آسمان شب به طور کامل روشن نمی‌شود.

اگر زمان بیشتر شود، در نهایت تمام ستارگان فرسوده و خاموش می‌شوند؛ ستارگانی مانند خورشید تنها حدود ۱۰ میلیارد سال عمر می‌کنند. اخترشناسان فرض می‌کنند که در آینده‌ای دور - هزار تریلیون سال دیگر - جهان تاریک می‌شود و تنها بقایای ستاره‌هایی مانند کوتوله‌های سفید و سیاه‌چاله‌ها در آن به حیات خود ادامه می‌دهند. 

اگرچه آسمان شب ما به طور کامل پر از ستاره‌ها نیست، ما در زمان بسیار خاصی از حیات جهان زندگی می‌کنیم، زمانی که به اندازه کافی خوش شانس هستیم تا از یک آسمان شب غنی و پیچیده پر از نور و تاریکی لذت ببریم.

tags # نجوم سایر اخبار آیا انسان می‌تواند در فضا تولید مثل کند؟ | رابطه جنسی و زایمان در فضا چگونه است؟ بعد از فضا چه چیزی وجود دارد، جهان کجا تمام می‌شود؟! (تصاویر) مرکز واقعی جهان کجا است؟ فضانوردان چگونه در فضا دستشویی می‌کنند؟ | سرنوشت مدفوع انسان در فضا چه می‌شود؟